არაამქვეყნიური კადილაკი ამქვეყნიური გზებისთვის

„კადილაკმა“ კონცეპტუალური კუპე (მანამდე თითქმის იდენტური გარეგნობის სედანი “ვოიაჟი”) იმ დროს შეიმუშავა, როცა დახვეწილ აეროდინამიკაზე მოთხოვნა სერიულ ავტომობილებზეც სულ უფრო აქტუალური გახდა. მისი დებიუტი დეტროიტის 1989 წლის ავტოშოუზე შედგა, სადაც ითქვა, რომ „სოლსტაისის“ სტილის ავტომობილი შესაძლოა კონვეიერზე დამდგარიყო.

Auto Bild

ამ ავტომობილზე მუშაობისას, დიზაინერების მთავარი მიზანი ის იყო, რომ ავტომობილს შემხვედრი ჰაერისადმი ნაკლები წინააღმდეგობა ჰქონოდა. მართლაც, მას აქვს წვრილი წინა ნაწილი, ძარაში ჩამალული ფარები და ნახევრად დაფარული ბორბლები. გარდა ამისა, „სოლიტერს“ თითქმის არ ჰქონდა წახნაგოვანი ნაწილები. მისთვის ბორბლებიც კი (20-დუიმიანი) სპეციალურად შეიმუშავეს, რათა

გადაადგილებისას გორვის ნაკლები წინააღმდეგობა შეექმნა და ნაკლები ხმაურიც გამოეწვია.

Auto Bild

სალონში რა თქმა უნდა, უმაღლესი კომფორტით გამოირჩეოდა. სავარძლები 20 მიმართულებით, ელექტრონიკით რეგულირდებოდა, რაც იმ დროისთვის უჩვეულო იყო. სალონშივე განლაგდა ორი მონიტორი, რომლებზეც გარე სარკეების ნაცვლად მომუშავე კამერებისგან მიღებული კადრები გამოისახებოდა.

მაშინ არავინ ფიქრობდა იმაზე, რომ მალე ავტოინდუსტრიაში დამკვიდრებას დაიწყებდა ელექტრომობილი და რომ მწარმოებლები ჭარბ ცილინდრებს ნამდვილ ბრძოლას გამოუცხადებდნენ. ამიტომ „სოლიტერი“ მრავალცილინდრიანი აგრეგატით აღჭურვეს. ეს იყო იმ დროისთვის პერსპექტიული, 6.6-ლიტრიანი ატმოსფერული V12, რომელიც 430 ცხენის ძალას და 637 ნიუტონმეტრს გამოიმუშავებდა. მასთან წყვილში 4-საფეხურიანი ავტომატი მუშაობდა. ამ აგრეგატის

დახმარებით, „სოლიტერს“ (თეორიულად) მაქსიმუმ 300 კმ/სთ სიჩქარის აკრეფა შეეძლო.

Auto Bild

ისევე როგორც კონცეპტუალური ავტომობილი, ძრავაც (მის შექმნაში კომპანია „ლოტუსის“ სპეციალისტებიც მონაწილეობდნენ) კონვეიერზე არასდროს დამდგარა. ორივემ ადგილი სამუდამოდ დაიკავეს „ჯენრალ მოტორსის“ მუზეუმში. თუმცა მანამდე მათი კინოდებიუტი შედგა - ავტომობილი 1993 წელს გადაიღეს ფილმში „დამანგრეველი“, რომელშიც სილვესტერ სტალონე თამაშობს.

Auto Bild