კოლინ მაკრეი, რიჩარდ ბერნსი, პეტერ სოლბერგი - ბევრს ეს სახელები არაფერს ეუბნება, მათი ვინაობა მხოლოდ «სუბარუს» და რალის მოყვარულებმა თუ იციან
კოლინ მაკრეი, რიჩარდ ბერნსი, პეტერ სოლბერგი - ბევრს ეს სახელები არაფერს ეუბნება, მათი ვინაობა მხოლოდ «სუბარუს» და რალის მოყვარულებმა თუ იციან. ზოგადად, «სუბარუს» გაგონებაზე ხომ უმეტესობას რალის სპეც-ეტაპი უდგება თვალწინ და ეს გასაკვირი არცაა, რადგან ეს ავტომწარმოებელი აქცენტს ყოველთვის ავტოსპორტზე აკეთებდა. აქედან გამომდინარე, ბოლო წლებში თბილისში მომრავლებული «სუბარუების» ხილვა არ მიკვირს - ქართველები ხომ ამბიციური ხალხი ვართ, გვიყვარს ყველაფერი გამორჩეული,
გრძელი შესავალი გამოვიდა, მაგრამ ეს ყველაფერი «სუბარუსაც» ეხება, ბევრი ერიდება
მის შეძენას იმის გამო რომ ის ოპოზიტური Boxer ძრავით, სიმეტრიული სრული ამძრაობით და მაღალწნევიანი ტურბოკომპრესორითაა აღჭურვილი. ეს ყველაფერი ერთად კი ზუსტად ზემოთ ხსენებული რალის შეგრძნებას ქმნის. სატესტო «ფორესტერიც» ზუსტად ამ კომპლექტაციით შეგვხვდა და აქ არ შემიძლია, არ დავეთანხმო ერთ-ერთ ალკოჰოლურ სასმელზე გამოთქმულ ფრაზას «ფერი და გემო ერთი, თავგადასავალი კი - სხვადასხვა»...პირველად «ფორესტერთან» შეხება 7 წლის წინ მქონდა. კარგად მახსოვს მაშინდელი შთაბეჭდილებები - სპორტული ხმა, ალუმინის პედლები. ეს ყველაფერი დღესაც იშვიათობაა ევროპული ავტომობილების საბაზო კომპლექტაციებში. თუმცა შთაბეჭდილებები ამით არ დასრულებულა, დღესაც მახსოვს ერთ-ერთი «სპორტული» მარკის ავტომობილის მფლობელის განცვიფრებული სახე როდესაც მოზრდილი საოჯახო უნივერსალით გავასწარი.
ახლა რაც შეეხება სატესტო «ფორესტერს» Cross Sports ინდექსით: გარეგნულად არცთუ ისე ლამაზი პირველი თაობის შემდეგ, მეორე თაობის «ფორესტერი» მართლაც რომ შესანიშნავად გამოიყურება. ცხვირი თითქმის «ლეგასის» კონტურებს იმეორებს და იმის შეგრძნება, რომ ასაკოვანი მეოჯახე ადამიანისათვის განკუთვნილ უნივერსალში ზიხართ აღარ ჩნდება. ინტერიერიც სპორტულია, საჭე momo-ს ფირმისაა, ზედ დატანებული სიჩქარეთა გადართვის ღილაკებით, სავარძლები კი სატესტო მოდელს STI კომპლექტაციის ქონდა. ამ ყველაფერს პლუს დაკიდების სპორტული სისტემა, რომელიც ხისტია. გამოგიტყდებით, ეს უკანასკნელი ხანდახან საკმაოდ არაკომფორტულია, მაგრამ სამაგიეროდ, ავტომობილის სიღრმისეულად შეგრძნებაში გეხმარებათ.
სალონში ბევრი ადგილია - როგორც წინა, ასევე უკანა სავარძლებზე მოთავსება მაღალ ადამიანსაც არ უჭირს. აქედან გამომდინარე, არც ის გრძნობა გეუფლებათ, რომ მანქანა მხრებში გიჭერთ. საბარგული არნახულად ტევადია და მაქსიმალური მოცულობით საკმაოდ დიდი ნივთების გადატანასაც უპრობლემოდ მოახერხებთ. ცენტრალურ კონსოლზე კი პატარა სათავსოების მთელი არმიაა და უკანა ხედვის სარკის ზემოთ ორი (!) სათვალის შესანახსაც კი იპოვით.
რაც შეეხება ძრავას, 2-ლიტრიანი ტურბირებული «ბოქსერი» 220 ცხ/ძ-მდე ავითარებს, რაც შესანიშნავი მაჩვენებელია. თუმცა აქ ისევ ქართულ ტექნოლოგიურ სირთულეს ვაწყდებით. მოგეხსენებათ, ოპოზიტურ ძრავში ცილინდრები ვერტიკალურად, ერთმანეთის პარალელურად მოძრაობს, რაც ასევე კარგია, რადგან ცილინდრის დგუშები ერთმანეთის ვიბრაციას აბალანსებენ, მაგრამ პრობლემა ისაა, რომ ანთების სანთლებიც ასევე ჰორიზონტალურადაა განლაგებული და მათთან მიდგომა რთულია. ამის გამო კი სერვისის დროს შედარებით მეტის გადახდა მოგიწევთ - ისიც მაშინ, თუ იპოვეთ ისეთი მამაცი ხელოსანი, რომელიც შეძლებს შეკეთება ითავოს. თუმცა, თუ თქვენ მწარმოებლის მიერ დადგენილ სტანდარტებს დაიცავთ (ჩაასხამთ რეკომენდებულ ზეთს, დააყენებთ რეკომენდებულ სანთლებს, ჩაასხამთ კარგი ხარისხის საწვავს), მაშინ ეს პრობლემა იშვიათად შეგაწუხებთ. რეკომენდებული საწვავი კი მხოლოდ «პრემიუმი» და «სუპერია», რომლითაც «ფორესტერი» 100 კილომეტრს საშუალოდ 14-15 ლიტრით გაგატარებთ.
გადაცემათა კოლოფი, მიუხედავად იმისა, რომ ავტომატური იყო, ძალიან მომეწონა. გადართვები თითქმის არ იგრძნობა, ხოლო თუ თქვენში მრბოლელი გაიღვიძებს, ან არ გნებავთ, სიჩქარე თქვენს გარეშე მექანიზმმა ცვალოს, მაშინ შეგიძლიათ ბერკეტი სეკვენტალური გადაცემის ჭრილში გადაიტანოთ და მასზე ზემოქმედებით შეძლებთ წინა ან შემდეგ გადაცემაზე გადაერთოთ. როგორც ზემოთ ვთქვი, იგივე ფუნქცია აქვს საჭეზე დატანებულ პლუს და მინუს ღილაკებსაც. დიფერენციალზე საუბარით კი თავს აღარ შეგაწყენთ, მხოლოდ იმას ვიტყვი, რომ «სუბარუ» ერთ-ერთი პიონერთაგანია, ვინც სრული ამძრაობის სისტემას თითქმის ყველა მოდელზე აყენებს და ძალის გადანაწილება წინა და უკანა ღერძს შორის სრულად სიმეტრიულია. ეს ყველაფერი ყველანაირ საფარზე, მათ შორის ყინულზეც შესანიშნავ მოჭიდებას უზრუნველყოფს.
ერთადერთი, რაც არ მომწონს, მარჯვენა საჭეა - მიუხედავად იმისა, რომ ცაცია ვარ. არა, ძალიან მომწონს მარჯვენა საჭე, მაგრამ მხოლოდ ინგლისში, ავსტრალიაში, იაპონიაში ან სადაც სათანადო მოძრაობაა, აი თბილისში კი ეს საკმაოდ გამაღიზიანებელია, რადგან მარჯვენასაჭიანი მანქანები ხომ ჩვენთან ძირითადად მარჯვნიდან გასწრებით იცნობა. ამასაც რომ თავი დავანებოთ, არცერთ მარჯვენამოძრაობიან ქვეყანაში მარჯვენასაჭიანი ავტომობილები რეკომენდებული არაა...
მფლობელის მოსაზრება
Subaru ძალიან საინტერესო მანქანაა. ბევრი ისეთი თვისება აქვს, რაც ჩემს მოთხოვნებს სრულიად აკმაყოფილებს. მაგალითად, ადვილად მანევრირებადია, მოსახვევებში არასდროს იხრება და არ ცურავს. მისი ბევრი თვისება აშკარად აკლია საქართველოში სხვა ფსევდო-კულტად ქცეულ ბრენდებს (მაგალითად BMW-ს). ამასთან, «ფორესტერი» ტევადია, აქვს საკმაოდ დიდი საბარგული, უამრავი სათავსო სალონში, რაც ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. ერთი სიტყვით, მას მერე, რაც «სუბარუ» შევიძინე, ასე ვთქვათ, ამოვწურე ჩემი მოთხოვნები ავტომობილის მიმართ - როგორც გარეგნულად, ასევე ინტერიერისა და სისწრაფის მხრივ.
ძალიან მიხარია, რომ სტერეოტიპი, რომელიც შექმნილი იყო მხოლოდ გარკვეული კონტიგენტის მიერ, რომელსაც ერთერთი ბრენდი ყველაზე სწრაფი ეგონა (განგებ არ ვასახელებ, ხვდებით ალბათ), Subaru-ს აქტიურად შემოსვლამ და გავრცელებამ საქართველოში ნაცარტუტად აქცია და სასიამოვნოა, რომ გარკვეულწილად მეც, ჩემი ავტომობილით, ამაში ვმონაწილეობ.
არჩილ ცაგარელი
დასკვნა
მოკლედ, «ფორესტერი» შესანიშნავი ავტომობილია მათთვის, ვისთვისაც მანქანა მხოლოდ გადაადგილების საშუალება არაა, ზოგადად ავტომობილები უყვარს და მის სპორტულ ხასიათს პატივს სცემს. ასეთი ხალხი ფორესტერში უამრავ ღირსებას აღმოაჩენს. გარდა ამისა, სპორტქარებისგან განსხვავებით, «ფორესტერის» მაღალი კლირენსი, სალონის დიდი მოცულობა და დახვეწილი სრული ამძრაობა როგორც მოგზაურობის, ასევე აქტიური დასვენების საშუალებასაც მოგცემთ. მანქანა საკმაოდ გამძლეა და თუ მას სათანადოდ მოუვლით, სერვისსაც იშვიათად მოგთხოვთ. დაბოლოს, რჩევა Auto Bild-ისგან: ნუ იფიქრებთ, რომ საქართველოში მარჯვენა საჭით მოძრაობა მარტივია. შეიძინეთ მარცხენასაჭიანი ავტომობილი - ამით თქვენ გაუფრთხილდებით როგორც თქვენს თავს და ნერვებს, ასევე გარშემომყოფთაც.
ჯონი ხოჯავა
